Prolog

               Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, w pięknym i ogromnym zamku mieszkał Król i Królowa. Pewnego dnia, Królowa obwieściła, że jest w ciąży. Tłumy mieszczan, wiwatowały na tę nowinę. Wkrótce urodzi się następca tronu królewskiego! 

               Minęło kilka miesięcy i Królowa w końcu urodziła. Pięknej i zdrowej córeczce, dali na imię Aurora. Z okazji tego szczęśliwego wydarzenia, razem z Królem, zaprosili siedem wróżek, które miały pełnić role matek chrzestnych. Królewska para wystawiła najlepszą zastawę, kazała ugotować kucharzom najlepsze i najwytworniejsze potrawy, a wino, oczywiście z najwyższej półki, lało się obficie. Na przyjęciu pojawili się również najlepsi przyjaciele Króla i Królowej, przynosząc prezenty i celebrując z nimi ten dar od losu, którym była mała córeczka. 

               Matki chrzestne kolejno składały dary małej Aurorze - urodę, mądrość, piękny głos, wdzięk, czar osobisty, spryt, dowcip i humor.

               Wtem do sali wtargnęła ósma wróżka, której nie zaproszono. Rzuciła ona klątwę na Aurorę: w wieku osiemnastu lat królewna umrze, przekłuwszy się igłą od wrzeciona. Dobra wróżka w porę zareagowała i złagodziła zaklęcie: królewna zaśnie, dopóki za sto lat, pocałunkiem nie obudzi jej królewicz.

               Po tym wydarzeniu, Król i Królowa rozkazali zniszczyć wszystkie wrzeciona w ich królestwie. O zakazie nie usłyszała jedna staruszka, mieszkająca w wieży. 

               Minęło osiemnaście lat. Król i Królowa wyjechali, a Aurora krzątając się po zamku, udała się do wieży i tam ukuła się wrzecionem. Zjawili się jej rodzice, a dobra wróżka uśpiła cały zamek. Wokół niego wyrosła gęsta roślinność, która go ukryła. 

               Minęło sto lat.

               Akurat przejeżdżał tamtędy królewicz. Przypomniał sobie opowieści o Śpiące Królewnie i zaciekawiony, udał się do zamku. Po wejściu ujrzał królewnę - była śliczna jak marzenie. Kiedy ją ucałował, obudziła się i wszyscy ocknęli się ze stu letniego snu. Królewicz poprosił Aurorę o rękę i wkrótce wzięli ślub, by żyć długo i szczęśliwie.

               - Dobranoc, kochanie - otuliłam młodszego brata kołdrą.

               - Aurora, ty nie ukłujesz się wrzecionem i nie zaśniesz na sto lat? - Spytał przerażony.

               - Oczywiście, że nie. Nawet nie wiem jak wygląda wrzeciono.

               - Aurora w bajce też nie wiedziała i przez przypadek je znalazła. I to w osiemnaste urodziny, a ty masz siedemnaście lat. Nie chcę, żebyś zapadła w sen na sto lat, w zamku pokrytym chwastami - przeżywał.

               - Alex, to jest zmyślona bajka. Nigdy nie było czegoś takiego jak 'klątwa ukłucia się wrzecionem i zapadnięcia w śpiączkę na sto lat' - zaśmiałam się. - A teraz idź spać. Jutro przerobimy czerwonego kapturka. Tam będzie morderstwo ze szczególnym okrucieństwem - puściłam mu oczko i wyszłam z pokoju.

               - Dobranoc - powiedziałam, zanim zamknęłam drzwi.

               - Dobranoc, Aurora.